Yüreğini Gümüş Tepside Sunsan da,Çare Değildir Gidişlere..

[cicek]

Gözyaşlarım beni dinlemiyor, yüzüm gözümde dağılır benim ağlayınca
Hiç umurumda değil, bu gün yorgun düşene dek ağlayacağım
Çok nadir ağlarım ben aslında Gözyaşlarım hep utanç vermiştir bana, oysa ne kadar insan olmanın ispatıdır onlar bilirim
Bilirimde yine de onları hapsederim, tutarım gücümün yettiğince
Bu gün gücüm tükendi, ne titreyen ellerimi durdurabiliyorum yeterince, ne de gözyaşlarıma sözüm geçiyor hükmümce
Artık hürriyetlerini ilan etmenin sevincini onlar yaşıyor, bedenim den ayrılıp özgürlüklerini kutluyorlar sanki
Bu bir kurtuluş onlar için, sanki yıllardır müebbet hapistiler de, af geldi Ne zindanlar zincir tutuyor artık, ne demir parmaklıklar engel olabiliyor

Yok, yok yok Gücüm yetmiyor Tutmak ne mümkün gitmeyi kafasına koyanı
Ne mümkün bilet parası peşin ödenen tek yönlü gidişlere engel olmak Mümkün değil
Geç önüne, halı ser ayaklarının altına giden gözyaşında olsa, seni tanımaz artık
Bıraktım, vazgeçtim En ince teline vurdum sazın ve gidenin arkasından sadece baktım
Sesim çıkmıyor artık, çıkamıyor Kendi sesimi duyamıyorum
Geride kalan kim? Ben değil miyim? Seslenmek istiyorum, giden duymuyor, neden feryadım yalnızlıklarda yine?
Sanki

Sanki ses geçirmez duvarların kalınlığını daha da kalınlaştırmış ustalar, bir sıra daha mı ördüler ben görmeden
Niye fark etmedim zamanın nerde olduğunu? Şimdi gelecekte miyim geçmişte miyim ben, niye? Nerdeyim?
Her yer karanlık Sislerin dans edişinden anlıyorum Şimdi yine kayboluşların zamanındayım Çok geçmez üstünden birazdan mor kırmızı, al karalar içinde gönlüm de ağlar Duyarım yalnızlığın sesini, içindeki matemini kutlarım Sessiz şarkılar, sessiz sazların eşliğinde kendi etrafımda, dönerim benliğimin raks eden rakkaselerinin sarhoşluğunda Ağlarım gece boyunca
Şimdi herkes rahat gittiği yerde uzanır boylu boyunca
Kimsenin kimseye karıştığı yok artık, huzuru bulanda geri gelmez Kalan zaten yapacak bir şeyi kalmadı, beklemez gideni
Susar, susturur, konuşturmaz geceleri

Ne sabah kalmıştır artık geride, ne akşamüstü Grup rengi dedikleri kızıllıklarda oyalar geleceğini
Şimdi susma zamanı
Şimdi zamanı iteleme zamanı değil
Ne kadar saat varsa dursun Takvim yapraklarının kalan sayfaları okunmaz olsun Yıkılsın ne varsa, görmez gözüm artık, perdeler örttüm en karasından gönlüme ışık sızmaz yüreğime

Dinlenme vakti, yoruldum ağlamaktan Şimdi nadasa bıraktım beynimi yüreğimi ve bedenimde bana ait kalan çizgileri
Hesabını veremem, geçmişimin verdiği zulümleri, hesap sorar neden diye yüreğim Verilecek cevabım ne ola ki, kaldı mı lügatim da söylenecek tek kelime? Kalmadı Tükendi
Susmak en iyi çözüm Şimdi, matemim var, mazeretin en büyüğü
Çekilip bir kenara sessizliğin sessizliğini dinliyorum
Zararı yok aksın gözyaşım, kutlasın kurtuluşunu yelken açsın ufuklara, terk etsin oda gitsin düşlerinin ardına takılsın

Ben artık nadasa bıraktım gönlümü Dinlenmelerde yüreğim
Şimdi iki ağaç altında papatyaların süslediği bir hamakta hak ettiği sefalarda
Bense yüreğime hizmetkârlığın telaşındayım artık
Sırayla yapılan bir ödev gibi
Nadasa bıraktım gönlümü, yüreğimi Bir çınar altında
Huzuru yakalamalardayım şimdi,
Dinliyorum sessizliği, duyduğum tek şey var artık saat ayarında
Yüreğimin nefes sesi, sessizliğin en derininden gelen, kendi sesinin nağmelerinde güzel düşler görüyor, uyuyor
Dinleniyor

" yüreğini gümüş tepside sunsan da, çare değildir gidişlere, terkedilişlere "çare, susmaktır Çare, sevmektir kendi yüreğini; çare, kendi yüreğinden özür dilemektir